miércoles, 12 de enero de 2011

De vez en mes...


El reloj marca las 02.00 a.m, noto que he borrado gente de mi vida o se han borrado por azar. La soledad es inexistente 4 o 5 veces por semana, sin embargo esa endemoniada sensación me acaricia día a día. Es despertarme cada día en esa cama como un suplicio, como un espejo que no miente. Es preparame para salir, abrir la puerta y hacer lo mismo.
Desearía que irrumpieras mi soledad cada noche, desearía que me rozaces y tranquilizaces si me muevo bruscamente. Levantarme sin apenas dirigirnos palabras, que bastase un corto beso porque como ya me conoces no vierto efusividad ni me gusta el ruido. Al menos hasta que no hayan pasado un par de horas y una vez haya bebido ese zumo de naranja que mi madre me exigía a ingerir, seguramente acabaré echándolo de menos. Por ahora solo puedo inventarte porque me cohibe ese miedo idiota. Será porque no resulta fácil celebrar un funeral de mis defectos. Eres el mejor arquitecto para cumplir ese proyecto.La vida es mejor en compañía.

2 comentarios:

Victor dijo...

Sin duda la vida es para vivirla en compañia!! aunque todos necesitamos nuestros momentos de soledad... asi que de vez en cuando me alegro que me visite ;)

Pep ... però posa-li Angu, també dijo...

De tant en tant convé que estiguem sols. Així podem posar la nostra vida al lloc que li correspon.

Petonets.

Felicitats pel blog